Lisa vertelt rustig haar verhaal, zittend aan een grote eettafel. Het is op deze doordeweekse ochtend stil om haar heen in het huis in de Rotterdamse wijk Overschie. Nu de herfstvakantie voorbij is, zijn alle zeven kinderen ‘gewoon’ naar school of de opvang.
Het enige geluid komt van de kat, die miauwend uit het raam kijkt. Lisa en haar man Simon hebben hem meegenomen toen ze halsoverkop met hun eigen kinderen verhuisden naar het huis van hun nichtjes. “Hij mag nog niet naar buiten”, zegt Lisa terwijl ze naar het diertje kijkt. “Dan verdwaalt hij.”
Verspreid door de huiskamer staan rouwboeketten. Op tafel ligt een stapel condoleancekaarten. Steunbetuigingen vanwege de dood van Lisa’s zwager Marco (50). Twee weken geleden stierf hij plotseling.
Zijn vier dochters tussen de 12 en de 16 jaar oud, werden daardoor wees. Hun moeder Chantal, de zus van Lisa, is drieënhalf jaar geleden overleden.
Lisa bedacht zich geen moment en besloot met haar gezin in het huis van haar nichtjes te trekken.
Hartaanval
Daar, in dat huis, vertelt ze over de dag dat het leven van de meisjes, maar ook dat van haarzelf en haar gezin, voorgoed veranderde. “Mijn oudste nichtje Zoey heeft Marco gevonden. Hij had een hartaanval gehad, hier in de kamer. Op de bank.”
Zoey stuurde haar jongere zusjes naar hun opa en oma, die vlakbij wonen. Marco werd door zijn toegesnelde broer en ambulancebroeders gereanimeerd. Het hielp niet meer.
Er kwamen die zondagavond ook agenten op de noodsituatie in het huis af. Lisa: “Wat gebeurt er met de kinderen, vroegen ze aan mij. Simon en ik wisten meteen: wij gaan voor ze zorgen.”
Ja, dat doen wij
Zoveel houden ze nu eenmaal van hun nichtjes. Bovendien hadden ze het ooit beloofd. “Chan – zo noemden we mijn zus – en Marco hebben ons jaren geleden een keer gevraagd: stel dat wij er niet meer zijn, willen jij en Simon dan voor de kinderen zorgen? Daar hebben we ja op gezegd.”
Die vraag kwam destijds niet zomaar. Chantal was ziek. Tijdens een vakantie in Frankrijk tien jaar geleden, kreeg ze plotseling hevige pijn aan de klieren in haar nek. Zo erg zelfs, dat het gezin besloot eerder dan gepland terug naar huis te gaan.
Op de terugweg belde Chantal de dokter, waar ze eenmaal thuis meteen terechtkon. Inmiddels had ze ook overal blauwe plekken.
Ook in het hersenvocht
Ze werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar bleek het volledig mis. “Ze had acute leukemie. Ze werd aangesloten op een apparaat dat haar bloed moest zuiveren. Daarna volgden snel een beenmergtransplantatie en chemo’s.”
De kanker zat ook ook in het hersenvocht, vervolgt Lisa. “Gewone chemo komt daar niet. Daar kreeg ze een ruggenprik voor.”
Chantal genas van de kanker. Maar daarmee was de ellende niet voorbij. Integendeel. Hoe het precies kwam, is nooit helemaal duidelijk geworden. Maar kort na haar behandelingen raakte Chantal grotendeels verlamd. “Het begon bij haar tenen en kroop steeds verder omhoog.”
Ze kreeg te horen dat ze binnen enkele weken zou overlijden, zegt Lisa. “Haar hartspier zou ook verlamd raken. Maar op wonderbaarlijke wijze stopte de verlamming bij haar borst.”
Lisa had op dat moment zelf nog geen kinderen. Chantal had vier kleintjes. “Ze zaten allemaal nog op de basisschool. Ik heb mijn baan opgezegd om fulltime mantelzorger te zijn. Tot ik na anderhalf jaar beviel van mijn oudste dochter. Toen lukte dat niet meer en heeft iemand anders het overgenomen.”
Ze was op
Chantals gezondheid ging met de tijd steeds verder achteruit. Ze kreeg zulke ernstige doorligplekken dat uiteindelijk een van haar benen geamputeerd moest worden. “Ze viel ook steeds meer af.”
Uiteindelijk verloor ze haar strijdvaardigheid en raakte ze – boos op het leven – depressief. In 2019 overleed ze aan een longontsteking. “Ze was op.”
Na haar overlijden kwamen de dochters van Chantal wekelijks eten bij Lisa en haar gezin. Vader Marco schoof dan ook aan. “Het was pittig voor hem. Eerst jarenlang een zieke vrouw thuis en daarna alleen achterblijven met vier meiden.”
Toch weer stralen
Ondanks het verdriet, vond hij zijn weg. Juist de laatste tijd ging het zichtbaar beter met hem. “Hij had zijn ritme met de kinderen gevonden. Ook kreeg hij weer een vriendin, die heel lief was voor de meiden. We zagen hem weer steeds vaker stralen, zingen en gek doen. Het ging echt bergopwaarts.”
Tot ineens die hartaanval. De bank waarop Marco stierf, heeft Lisa weggedaan. “Niemand wilde er nog op zitten, dat voelde niet goed. We liepen er allemaal maar een beetje met een boog omheen.”
Lisa woonde tot twee weken geleden nietsvermoedend in een rijtjeshuis in Rotterdam-West. Dat huis is te klein voor een gezin van negen mensen. Dus is het plan om samen een toekomst op te bouwen in Overschie. De rouwende tieners blijven dan op hun vertrouwde plek.
“Als ik in ons ‘oude’ huis ben om spullen op te halen, dan vind ik het ineens heel confronterend allemaal. Ik woonde daar zo graag. Het was echt mijn plek. Een jaren ’30 huis in een wijk vol koffiebarretjes, op tien minuten fietsen van de Coolsingel. Die plek ben ik nu kwijt.”
Pijnlijk
Bijna alsof ze zich schuldig voelt als ze die gedachte uitspreekt, voegt ze er snel aan toe: “Dit is ook een prachtig huis, hoor. Maar wel een huis met veel pijnlijke herinneringen. Ik zie nog zo voor me hoe mijn zus hier verlamd in haar slaapkamer lag.”
Naast verdrietige herinneringen, zijn er bovendien de nodige gebreken aan het huis. Eerst door ziekte en later door rouw, had het aanpakken daarvan de afgelopen jaren weinig prioriteit. “Op verschillende plekken zijn lekkages en schimmelplekken. Er zit een groot souterrain onder het huis. Dat stond de afgelopen week drie keer blank.”
In dat souterrain moeten extra slaapkamers komen. “Het liefst wil ik dat alle kinderen een eigen plekje krijgen.”
Opnieuw klinkt het haast verontschuldigend: “Ik weet wel dat er ergere dingen in de wereld zijn dan een kamer delen met je zusje. Maar na alles wat mijn nichtjes hebben meegemaakt, willen ze zich straks vast ook graag af en toe kunnen terugtrekken. Op hun eigen plek.”
Extra sleutels
De bel gaat. Het is Lisa’s oudste nichtje Zoey. Ze heeft natuurlijk wel een sleutel, maar die ‘ligt ergens in huis’. Lisa is even stil en zegt dan: “Sleutels. Ja. Daar moeten we er misschien maar een paar van laten bijmaken.”
Even later ruimt Zoey neuriënd wat spullen op van de salontafel. Verderop in de kamer vertelt Lisa: “Er wordt niet alleen maar gehuild hier. Op een gekke manier hebben we het ook al best een beetje gezellig met z’n allen.”
Vorige week moest er al een keer een extra tafel worden bijgeschoven, omdat er vriendjes en vriendinnetjes bleven eten. “Met z’n veertienen waren we geloof ik. Dit is hoe het vanaf nu gaat zijn, schoot er door me heen. Een half weeshuis.”
Ze glimlacht erbij: “Van Marco mocht ook altijd iedereen blijven eten of slapen. Dat blijft zo.”
Vier nieuwe zussen
Of ze het spannend vindt, zo’n samengesteld gezin met zeven kinderen tussen de 1 en de 16? Waarvan er vier bovendien nogal wat hebben meegemaakt? “Spannend…ik weet het niet. Mijn nichtjes krijgen professionele hulp om hun verdriet te verwerken, dat geeft me veel vertrouwen.”
De kleintjes zorgen bovendien voor afleiding. Voor lucht. Haar eigen zoontje van vier is vooral benieuwd of oom Marco nog een telefoon heeft nu hij dood is. En haar dochter wilde na de herfstvakantie op school graag vertellen dat ze ‘vier nieuwe zussen’ heeft gekregen.
Het komt goed
Liefde en hoop. Het spreekt uit alles wat Lisa vertelt over haar ‘nieuwe’ gezin. “Ik heb veel te leren, dat wel. Normaal groei je in de pubers, nu heb ik ze ineens. Ik weet wat ik zelf uitspookte als tiener. Dat belooft wat. Maar ik geloof echt dat het wel goedkomt allemaal.”
Er stond niet op papier wie er voor de tieners zou gaan zorgen als ze wees zouden worden. Toch was de voogdij binnen twee weken na Marco’s dood officieel geregeld, vertelt Lisa. “Dat is uitzonderlijk snel, heel fijn voor ons allemaal.”
Op naar de volgende horde, het regelen van de erfenis. “We weten bijvoorbeeld nog niet of we erfbelasting over het huis moeten betalen.”
Zeven kinderen, twee inkomens
Pas als alles goed geregeld is, zegt Lisa de huur van haar oude huis in Rotterdam-West op. Voorlopig zijn er dus nog even dubbele lasten. Zelf doet Lisa 24 uur per week administratief werk. Haar man Simon heeft een eigen barbierzaak. Er zijn dus twee inkomens. Maar zeven kinderen onderhouden is wat anders dan drie.
“We krijgen veel hulp. Mijn schoonzus werkt bij een kaasboer en laat ons iedere week een kaas uitzoeken. Van iemand anders krijgen we steeds broodpakketten. Super lief allemaal.”
Verbouwing
Maar met voorlopig dus die dubbele lasten en het huis dat straks waarschijnlijk flink moet worden opgeknapt, is het niet genoeg. Onder meer daarom zette Lisa’s jongere zus Marleen een crowdfundingsactie op touw.
Er kwam al een flink bedrag binnen. “Dat is onwijs mooi, hartverwarmend. Tegelijkertijd vind ik hulp vragen en accepteren ook heel moeilijk.”
Toch zet Lisa dat gevoel zo goed en zo kwaad als het kan opzij: “Een fijne toekomst voor iedereen, dat is mijn prioriteit. “
Om daar tot slot aan toe te voegen: “Misschien is het wishful thinking, maar ik wil als een groot warm gezin mooie nieuwe herinneringen gaan maken.”
Zondaginterview
Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto’s van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.
Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: [email protected]
Lees hier de eerdere zondaginterviews.
