In haar huis in Haarlem vertelt Jenn over de verhuizing en haar verbazingen van de afgelopen negen maanden. Dat je een ziekenhuis uit kunt lopen zonder te hoeven betalen, dat je kinderen niet zomaar een dag thuis mag houden van school en dat kerst twee dagen duurt, bijvoorbeeld. Af en toe wordt ze aangevuld door zoon Liam (8). Ook Liams tweelingzus Maddie is erbij, en hondje Cloë. Michael en de andere tweeling, de 3-jarige Livvy en Emmy, zijn niet thuis.
Twee tweelingen
“We krijgen hier soms wel verraste reacties”, vertelt Jenn over de samenstelling van haar gezin. “Vier kinderen is hier in Haarlem volgens mij een groot gezin, de meeste mensen hebben er twee. En als mensen dan ook ontdekken dat het twee tweelingen zijn, dan zijn ze helemaal verbaasd. Tweelingen komen hier minder voor dan in de VS, of niet? Maar ik hoorde dat er wel meer grote gezinnen zijn in het zuiden en in de bible belt.”
Het is kenmerkend voor de pogingen die het gezin doet om Nederland te leren kennen: Jenn wil alles over het land weten, en met alle tradities meedoen. Ze verhuisden omdat ze avontuur wilden en een veiligere plek om de kinderen te laten opgroeien. “Toen we besloten dat we hierheen kwamen, besloten we dat we er dan ook ‘full in’ zouden gaan”, vertelt Jenn. “Dat betekent meedoen met alle tradities en de kinderen naar Nederlandse scholen laten gaan. Veel expats zijn hier voor twee of drie jaar en gaan dan weer naar huis, maar wij hebben een visum voor onbepaalde tijd, dus we weten niet of en wanneer we weer weggaan.”
Met de bakfiets
Dat betekent dat er in december zowel Kerstmis met ‘santa claus’ als sinterklaas werd gevierd – inclusief (Engelstalige) gedichten. Dat er met oud en nieuw een frituurpan werd gekocht om oliebollen te bakken (“Die vinden we heel lekker!”). En dat er zelfs een bakfiets is aangeschaft en er twee kinderfietsen in de voortuin staan waarmee Maddie en Liam naar school en vriendjes fietsen.
“Dat is in Texas echt ondenkbaar”, vertelt Jenn. “De afstanden zijn daar groter. Je brengt daar heel veel uur per dag door in een auto – van en naar werk, de kinderen naar school brengen en halen, boodschappen doen – in Nederland hebben we niet eens een auto.”
Schietpartijen op scholen
“En het is daar niet veilig voor kinderen. Veel Nederlanders beseffen niet hoe vaak schietpartijen op scholen plaatsvinden in de VS. Kinderen krijgen geregeld oefeningen zodat ze weten wat ze moeten doen als iemand begint te schieten. En als ik met ze naar een winkel ging, dan was ik continu aan het tellen of ik de kinderen niet kwijt was.”
“Hier in Haarlem ben ik meer ontspannen. Al duurde dat wel even hoor. De eerste maanden was ik echt een helikoptermoeder, zoals in de VS. Dat ze naar buiten gingen zonder dat ik ze kon zien: vreselijk! Maar nu hebben ze horloges waarmee ik kan zien waar ze zijn en hen kan bellen, dat is een mooi compromis. Zij hebben de vrijheid en ik kan zeggen: ‘Ga je naar het park? Veel plezier!'”
Terug naar een paar jaar geleden: Jenn, Michael en hun kinderen woonden in Prosper, een voorstad van Dallas: groot huis, grote tuin en familie en vrienden dichtbij. Maar de wil om te emigreren was groot. Michael kon zich via zijn werkgever, een bedrijf in de IT, laten overplaatsen naar Europa. Er waren vier plekken waar hij heen kon: Parijs en Londen vielen vanwege de drukte meteen af, dus bleven Duitsland en Nederland over.
Paar uur in Haarlem geweest
“We zijn met zijn tweeën een week hier geweest om te kijken of het wat voor ons was. Het grootste deel van de tijd in Duitsland, en anderhalve dag in Nederland. We waren een paar uur in Haarlem, en vonden dat zo mooi. Iedereen was ook heel vriendelijk. Duitsland vonden we minder leuk, weinig mensen spreken daar Engels en hoewel we Nederlands willen leren is het daardoor toch makkelijker om hier te aarden.”
In het paasweekend van vorig jaar was het zover: met een hond en een heleboel koffers vloog het gezin naar Schiphol. “Ik ben heel blij dat we dat in de lente hebben gedaan”, zegt Jenn terugkijkend. “Als we in de winter waren verhuisd, dan zou ik heel verdrietig zijn geweest vrees ik. De zon schijnt nauwelijks en het is zo koud! In de lente regende het wel veel, maar daar moeten we aan wennen denk ik in Nederland.” Al heeft dat ook een voordeel, vult zoon Liam aan: “De planten zijn hier veel groener. In Texas zijn ze allemaal dor.”
Verbazing op verbazing
Sindsdien volgt de ene verbazing op de andere. Zoals over de Nederlandse directheid. “Als je in Texas aan iemand vraagt hoe het gaat, zegt die standaard ‘goed’. Hier zeggen ze: ‘Nou vandaag even niet zo goed’, of ‘druk’.” Lachend: “Dat is wel even wennen. Al vind ik het ook verfrissend. Het is in elk geval eerlijk.”
En kort nadat ze hier waren komen wonen: “Allemaal tassen aan vlaggenmasten. Wat was dat? Ik hoorde later dat dat een soort viering is als kinderen geslaagd zijn voor een test ofzo? Eindexamens? Zo leuk!”
Een andere: dat je kinderen niet zo maar weg mag houden van school. “In Texas gaf ik Liam en Maddie thuisonderwijs. Dat begon tijdens covid, Livvy en Emmy waren toen net geboren en prematuur, dus we wilden geen risico nemen. Maar het beviel goed. Hier is thuisonderwijs echt heel lastig. Liam en Maddie gaan naar een school waar ze Nederlands leren, om daarna naar een gewone Nederlandse basisschool te gaan. Dat bevalt ons allemaal heel goed, het Nederlands pakken ze heel snel op en ze hebben vriendjes.”
Maar een dagtripje dat ze met het gezin maakten naar Keulen – tot verbazing van het Nederlandse deel van haar 74.000 Instagramvolgers: je gaat toch niet voor een kerstmarkt in één dag op en neer van Haarlem naar Keulen? – kreeg een vervelend staartje.
Waarschuwing van school
“Ik wist niet dat het hier een probleem is als je je kinderen een dag niet naar school laat gaan. In de VS is het heel normaal dat je bijvoorbeeld onder schooltijd met de kinderen op vakantie gaat, dat hoeft de school niet te weten. Toen we terug wilden rijden vanuit Keulen reden de treinen niet. Dus we bleven daar.” Beschaamd: “Ik heb er niet eens aan gedacht om de school van Maddie en Liam te bellen.” Gelukkig voor hen kwam het gezin ervan af met een waarschuwing en de belofte dat ze dit echt nooit meer zouden doen.
“Een vriendin legde uit dat scholen een gedeelde verantwoordelijkheid hebben. De meeste kinderen fietsen hier naar school en dan is het natuurlijk fijn als de school belt als ze niet zijn aangekomen – ik hoop dat dat bij mijn kinderen ook zou gebeuren. Maar ik had daar nooit over nagedacht. Gelukkig bleef het bij een waarschuwing.”
Het leukste aan Nederland? Jenn kan niet kiezen. Fietsen vindt ze geweldig. “De vrijheid dat we met de fiets met de kinderen de stad in kunnen, of naar school. Volgens mij is het ook heel gezond, zowel fysiek als mentaal. In de VS leren kinderen fietsen, maar daar stoppen ze mee zodra ze kunnen autorijden. Hier zie ik ouderen door de stad fietsen. Zo leuk! Dan denk ik: als jullie dat kunnen, dan moet ik dat ook kunnen. Al vinden mijn vriendinnen het bizar dat ik vier kinderen in de bakfiets zet – zonder helm.”
Zonder betalen het ziekenhuis uit
Wat te denken van de zorg? Dochter Emmy viel deze zomer ‘s nachts uit haar bed. Niet van hoog, wel ongelukkig. “Ze brak haar sleutelbeen en ik ging met haar naar het ziekenhuis. Een lieve buurvrouw bracht ons en bleef wachten tot we weer naar huis konden. Toen we wegliepen vroeg ik waar ik moest betalen. Dat hoefde niet! ‘Dat wordt vanzelf geregeld’, zei mijn buurvrouw. In de VS heeft bijna iedereen openstaande medische rekeningen.”
En dan is er het gezinsleven, dat in Nederland anders is dan in de VS. “Als ik ‘s avonds over straat loop, dan zie ik in alle huizen gezinnen aan tafel zitten om te eten. In Amerika is het leven veel gehaaster: kinderen moeten na school naar sport, muziek, een moment om met zijn allen aan tafel te eten is er dan niet. Hier zie je gezinnen met kinderen van alle leeftijden dat doen. Dat vind ik zo leuk!”
Dat eten, dat is wel een dingetje. De eerste maanden aten ze ook hier vaak buiten de deur. “Onze smaakpapillen moesten nog wennen aan het Nederlandse voedsel en het voelde voor ons als thuis om een goede hamburgertent te kennen en een goed ontbijtrestaurant. Maar drive-throughs zijn er bijna niet in Nederland volgens mij, en uit eten gaan is hier heel duur.”
Liever mayonaise dan ketchup
“Inmiddels weten we welk eten we moeten kopen in de supermarkt en hoe we dat moeten klaarmaken. We willen heel veel proberen. Mijn man, Liam en een paar van de meiden zijn zelfs van ketchup-eters naar mayonaise-eters gegaan – little dutchies, noem ik ze dan.” Lachend: “Maar bij een frikandel trek ik de grens. Ik heb gehoord wat daarin zit.”
Natuurlijk is niet alles leuk aan het leven 8000 kilometer verderop. Ze missen hun familie en vrienden. Haar schoonouders zijn hier wel al geweest, maar haar eigen moeder en zussen nog niet. Haar vader overleed plotseling vlak voordat ze gingen emigreren, wat het gemis nog groter maakt.
“In de VS zag ik mijn ouders en schoonouders zeker één keer per week, en als we een oppas nodig hadden voor de kinderen dan waren ze er ook. Ik hoop heel erg dat mijn moeder en zussen nog een keer hierheen komen, maar dat is niet makkelijk. Het is een flinke reis en dan moet je genoeg tijd vrij hebben om het de moeite waard te maken.”
Gemak van grote winkels
En wat ze ook mist? Het gemak van grote winkels als Wallmart. “Je kunt in de VS gewoon in de auto springen en naar een winkel gaan waar je alles kunt kopen wat je nodig kunt hebben. Toen we hier kwamen wonen zocht ik een plek waar ik borden en schaaltjes kon kopen. Die kon ik niet vinden, dus kochten we zoveel mogelijk via Amazon. Pas later leerde ik winkels als de HEMA en Action kennen.”
Over een paar maanden verhuist het gezin van het huurhuis in Haarlem naar een koophuis in Hilversum. Maddie en Liam gaan dan naar een Nederlandse basisschool en ook Emmy en Livvy zullen daarheen gaan als ze oud genoeg zijn. Plannen om terug te gaan naar Amerika zijn er vooralsnog dan ook niet. “Zeg nooit nooit”, zegt Jenn. “Maar vooralsnog zijn we van plan hier onze kinderen op te voeden.”
Liam: “Ik wil niet terug, ik vind het hier veel te leuk. Hier kan ik buitenspelen en overal heen fietsen.”
Maddie: “Ik wil ook niet terug.”
Jenn: “Het liefst zouden ze zien dat hun familie en vrienden uit de VS hierheen verhuizen. Dat zou de ideale situatie zijn, toch jongens?”
Liam en Maddie: “Ja!”
Zondaginterview
Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto’s van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.
Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: [email protected]
Lees hier de eerdere zondaginterviews.
