Door RTL Nieuws··Aangepast:
RTL
“Teleurgesteld”, is het eerste woord dat Ahmad Alkhaldi te binnen schiet op de vraag hoe hij zich voelt. De 24-jarige dokter werkt al een jaar lang in een ziekenhuis in Khan Younis. Maar officieel is hij eigenlijk geen dokter. “Het kan niet anders. Het is onbeschrijflijk wat we hier zien.”
Ahmad belt vanuit een tent die grenst aan het ziekenhuis. Samen met onder meer zijn vrouw, 2-jarig zoontje, oma en neefje is dat zijn ‘huis’. Hij heeft het ziekenhuis even verlaten en die plek opgezocht om enigszins rustig te kunnen bellen, op de achtergrond is geschreeuw en gehuil van kinderen hoorbaar. “Maar in het ziekenhuis is het nog veel erger”, garandeert Ahmad.
De jonge Palestijn is oorspronkelijk afkomstig uit Beit Hanoun, in het noorden van Gaza. “Maar op 15 oktober 2023 zijn we gevlucht”, zegt hij. “En daarna nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Uiteindelijk hebben we 11 keer onze ‘thuisbasis’ moeten ontvluchten.”
Zonder diploma aan het werk
“Ons huis werd gebombardeerd die 15de oktober, alles is verloren gegaan. Heel ons leven, al onze herinneringen, persoonlijke spullen. Alles was weg. We zijn gevlucht met letterlijk niks op zak. Te voet, want ook onze auto werd geraakt.”
Nu deelt hij zijn thuis met tientallen anderen in de tent op het terrein van het Gaza European Hospital, een van de laatste ziekenhuizen dat nog gedeeltelijk functioneert in Khan Younis. Officieel is Ahmad nooit afgestudeerd van zijn opleiding geneeskunde. “Maar op een gegeven moment heeft het ministerie van Volksgezondheid tegen mij en een hoop anderen gezegd dat we nodig waren en moesten worden ingezet.”
Ahmad werkt op de spoedhulp en de operatieafdeling van het ziekenhuis. “Wij artsen houden van ons vak. Het maakt ons trots als we mensen kunnen helpen, als we levens redden. Maar wat we hier dagelijks zien is dat we mensen hun levens hadden kunnen redden, als we het juiste materiaal hadden gehad. Maar aan alles is een tekort. Ledematen gaan verloren, levens gaan verloren, alleen omdat er geen materiaal de grens overgaat. Alles wat ik nu nog voel, is teleurstelling.”
“Kan je het je voorstellen dat je in jullie land naar het ziekenhuis gaat? En dat je volledig bebloed bent, zwaargewond, en dat je niet geholpen kan worden?”, zegt Ahmad. “Dagelijks komen mensen hier binnen op die manier en dan moet ik ze dat vertellen. Als arts voel ik me daar al slecht over, laat staan hoe het voor de patiënt voelt. We doen wat we kunnen, maar het is niet genoeg.”
Ahmad ziet de gangen en operatiekamer van het ziekenhuis vaker dan de tent waarin hij verblijft. “Vooral tijdens de eerste negen maanden van deze genocide, toen was ik er bijna 24 uur per dag. De laatste tijd nog steeds heel veel, maar wat minder. Het heeft een gigantische psychologische impact ook.”
Vanwege de impact die zijn werk en de huidige situatie in Gaza op hem en vele anderen heeft, richtte hij de stichting Sofraa El Shefaa (de sleutel van genezing) op. De stichting heeft als doel om medische vrijwilligers in Gaza te verenigen en met elkaar in gesprek te laten gaan over alle ellende die zij dagelijks zien en ervaren.
‘Iedere dag verliezen we meer’
Voor Ahmad zijn zijn zoontje, zijn vrouw en andere familie een belangrijke reden om door te blijven gaan. Maar eigenlijk kan hij niet meer, zegt hij. “We zijn alles kwijt. Alles. Alles waarvoor ik heb gewerkt, gevochten, waarvoor mijn ouders en familie hebben gevochten, het is weg. In een paar seconden volledig kapot gebombardeerd. En ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel familieleden ik ben verloren.”
En Ahmad is ook zijn hoop verloren. “Iedere dag verliezen we meer en meer. Er gaat geen dag voorbij dat je geen slecht nieuws krijgt. Dat je niet te horen krijgt dat een familielid, ver weg of dichtbij, is gedood. Zeg me, hoe moeten we hoop houden?”
Het Israëlische leger (IDF) belegerde in de Gazastrook al meerdere ziekenhuizen. Vorige maand nog werd het Kamal Adwan-ziekenhuis, het laatste grote functionerende ziekenhuis in het noorden, binnengevallen. “Dat is onze grote vrees”, zegt Ahmad. “Dat we, terwijl we ons werk doen, gedwongen worden om te evacueren en keuzes moeten maken welke patiënten we achterlaten en welke we proberen mee te nemen.”
En los van die angst, vraagt Ahmad zich vooral ook af hoe het verder moet met hem en zijn naasten. De voedselprijzen zijn de pan uit gerezen. “Vroeger kocht je omgerekend voor een dollar 15 broden. Nu heb je geluk als je nog één brood ervoor krijgt. Alles is zo veel duurder geworden door de tekorten. Hoe moet ik mijn zoontje voeden? We eten vaak maar één keer per dag.”
‘Ik geloof het niet’
De situatie van Ahmad en vele anderen in Gaza zou moeten verbeteren zodra er een staakt-het-vuren komt. Dat staakt-het-vuren lijkt er aankomende zondag daadwerkelijk te komen.
“Maar ik geloof er niks van totdat het er daadwerkelijk is”, zegt Ahmad. “Het is al zo vaak gezegd dat er een staakt-het-vuren zou komen. En iedere keer bleef het uit. Waarom zou ik nu wel moeten geloven dat het er komt?”
Toch was er in Gaza gisteren veel blijdschap na de aankondiging van het staakt-het-vuren:
“De wereld, de internationale gemeenschap, de mensheid, ze hadden het allang moeten stoppen. Waarom worden we afgeslacht en worden we niet gezien als mensen?”, vraagt Ahmad zich geëmotioneerd af. “Mocht het daadwerkelijk zo ver komen, is het eerste wat ik ga doen heel hard huilen”, zegt Ahmad.
“Huilen omdat we als Palestijns volk de afgelopen 16 maanden nul tijd hebben gehad om te huilen, om te rouwen, om dit verdriet en deze pijn te verwerken. Wij als Palestijnen hebben in ons eentje niet de kracht om dit te stoppen. Maar alsjeblieft, laat de mensheid opstaan. En laat dit stoppen. Laat ons leven als mensen.”
Meedoen aan het RTL Nieuwspanel?
Van kabinet tot koningshuis, van geld tot gezondheid: in het RTL Nieuwspanel kun jij meepraten over welke kant Nederland op moet. Laat je stem horen! Aanmelden kan hier.
